Komunikat w sprawie dotyczącej skarg na decyzję Komisji Weryfikacyjnej (dot. ul. Asfaltowej 2).

     Komisja Weryfikacyjna decyzją z 16 października 2018 r., nr KR II R 40/18,  stwierdziła nieważność decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z 30 grudnia 2010 r., w zakresie udziału wynoszącego 8881/201256 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego, położonego w Warszawie przy ul. Asfaltowej 2, oznaczonego jako działka nr 156 o pow. 554 m² z obrębu 1-01-08, wraz z prawem odrębnej własności lokalu nr 3. W pozostałym zakresie stwierdziła wydanie decyzji z 30 grudnia 2010 r. z naruszeniem prawa oraz jednocześnie nałożyła na wymienione w decyzji podmioty obowiązek zwrotu równowartości nienależnego świadczenia na rzecz Miasta Stołecznego Warszawy.

     W uzasadnieniu decyzji Komisja Weryfikacyjna stwierdziła, że kontrolowana decyzja z 30 grudnia 2010 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa. W ocenie Komisji Weryfikacyjnej wniosek o przyznanie własności czasowej został złożony przez adw. B. K. po upływie terminu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 dekretu. Złożenie wniosku w trybie art. 7 dekretu po upływie terminu przewidzianego w dekrecie skutkuje wygaśnięciem praw i roszczeń do nieruchomości. Wydając przedmiotową decyzję Prezydent m.st. Warszawy rażąco naruszył tym samym art. 7 ust. 1 dekretu poprzez pozytywne rozpatrzenie wniosku dekretowego złożonego po terminie.

     Ponadto, zdaniem Komisji Weryfikacyjnej, w ramach postępowania administracyjnego prowadzonego z wniosku dekretowego, Prezydent m.st. Warszawy naruszył przepisy postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 7 ust. 1 dekretu, poprzez nieustalenie przesłanki posiadania gruntu przez dotychczasowego właściciela lub następcę prawnego dawnego właściciela w chwili złożenia wniosku dekretowego.

     Komisja Weryfikacyjna uznała, że decyzja reprywatyzacyjna z 30 grudnia 2010 r., wywołała nieodwracane skutki prawne w zakresie udziału wynoszącego 106360/201256 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego jako działka nr 156 oraz takiego samego udziału w stanowiącym odrębną nieruchomość budynku oznaczonym nr 2 od ul. Asfaltowej w Warszawie, odpowiadającego udziałom związanym ze stanowiącymi odrębną nieruchomość samodzielnymi lokalami mieszkalnymi oznaczonymi numerami 1, 2, 5/6, 7, 10, 14, 16, 19, 20, 22, 34, 4, 8, 23, 24, 12, 13, 28 i 33. Decyzja z 30 grudnia 2010 r., wywołała też nieodwracalne skutki prawne w zakresie prawa użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego jako działka nr 157.

     W zakresie jednego wyodrębnionego lokalu o numerze 3 oraz udziału w prawie użytkowania wieczystego związanego z własnością ww. lokalu w łącznej wysokości 8881/201256, Komisja Weryfikacyjna uznała natomiast, że nie zaszły nieodwracalne skutki prawne, z uwagi na złą wiarę nabywcy. Ponadto, z uwagi na wydanie pozytywnej decyzji o ustanowieniu użytkowania wieczystego, pomimo złożenia wniosku dekretowego po terminie, Komisja Weryfikacyjna nałożyła na beneficjentów decyzji oraz na osoby, które nabyły w złej wierze prawo użytkowania wieczystego od osoby na rzecz której wydano decyzję reprywatyzacyjną, obowiązek zwrotu równowartości nienależnego świadczenia.

     Skargę na decyzję Komisji Weryfikacyjnej z 16 października 2018 r. wnieśli P.W., D. B-W. i J. L.  zaskarżając ją w całości.

     Skargę na decyzję Komisji Weryfikacyjnej z 16 października 2018 r. wnieśli również J. P., O. L., R. T., D. T., E. A.-M. i C. A.-M., zaskarżając ją w części, tj. w zakresie punktów od 1 do 5.

     Skargę na decyzję Komisji Weryfikacyjnej z 16 października 2018 r. wniósł także Skarb Państwa – Prezydent m.st. Warszawy oraz Miasto Stołeczne Warszawa, zaskarżając ją w zakresie obejmującym wskazane fragmenty uzasadnienia decyzji.

     Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 26 listopada 2019 r. uchylił zaskarżoną decyzję.

     W ustnych motywach uzasadnienia wyroku Sąd nie podzielił zarzutu Komisji Weryfikacyjnej, że decyzja Prezydenta m.st. Warszawy z 30 grudnia 2010 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa z uwagi na pozytywne rozpatrzenie wniosku dekretowego złożonego po terminie.

     Sąd za nieprawidłowe uznał ustalenia Komisji Weryfikacyjnej, że termin na złożenie wniosku o przyznanie własności czasowej rozpoczął swój bieg w dniu 14 sierpnia 1947 r., tj. z dniem ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym nr 14 Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy, i minął po upływie 6 miesięcy, tj. 14 lutego 1948 r. Zdaniem Sądu, wniosek o przyznanie własności czasowej złożony przez adw. B. K. w kwietniu 1948 r. został złożony z zachowaniem terminu z art. 7 ust. 1 dekretu.

     Sąd za niezasadny uznał też zarzut naruszenia przepisów postępowania, poprzez nieustalenie przesłanki posiadania gruntu przez dotychczasowego właściciela lub następcę prawnego dawnego właściciela w chwili złożenia wniosku dekretowego.

Wydany w dniu dzisiejszym wyrok jest nieprawomocny. Stronom postępowania przysługuje możliwość jego zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego.