Komunikat w sprawie dotyczącej skargi Miasta Stołecznego Warszawy na decyzję Komisji Weryfikacyjnej (dot. ul. Jagiellońskiej 22).

     Komisja Weryfikacyjna postanowieniem z 21 maja 2018 r. wszczęła z urzędu postępowanie rozpoznawcze w sprawie decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z 2 stycznia 2007 r. oraz zmieniającej ją decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z 19 marca 2008 r., dotyczących nieruchomości położonych w Warszawie przy ul. Jagiellońskiej 22, stanowiących działki nr 6 i 7.

     Decyzją z 2 sierpnia 2018 r., Komisja Weryfikacyjna stwierdziła wydanie z naruszeniem prawa decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z 2 stycznia 2007 r. oraz decyzji z 19 marca 2008 r.

     W uzasadnieniu decyzji Komisja Weryfikacyjna wskazała, iż w toku postępowania prowadzonego z wniosku dekretowego Prezydent m.st. Warszawy rażąco naruszył prawo,  poprzez skierowanie decyzji z 2 stycznia 2007 r. do osoby zmarłej. Ponadto, Prezydent m.st. Warszawy naruszył przepisy postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu, poprzez nieustalenie przesłanki posiadania gruntu przez dotychczasowego właściciela lub następcę prawnego dawnego właściciela w chwili złożenia wniosku dekretowego.

     W ocenie Komisji Weryfikacyjnej, także decyzja z 19 marca 2008 r. wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Wzruszenie ostatecznej decyzji w trybie art. 155 k.p.a. może bowiem dotyczyć wyłącznie takich decyzji, które nie są dotknięte kwalifikowanymi wadami, a zatem decyzji prawidłowych lub decyzji dotkniętych wadami lżejszymi, czyli niekwalifikowanymi. Ponadto, Prezydent m.st. Warszawy wydał decyzję zmieniającą decyzję reprywatyzacyjną w trybie art. 155 k.p.a. bez wymaganej zgody stron postępowania i bez rozważenia słusznego interesu strony lub interesu społecznego.

     Komisja Weryfikacyjna wyjaśniła jednocześnie, że nie stwierdziła nieważności decyzji reprywatyzacyjnej z 2 stycznia 2007 r. oraz zmieniającej ja decyzji 19 marca 2008 r. z uwagi na nieodwracalne skutki prawne jakie nastąpiły w związku ze zbyciem przez beneficjentów tych decyzji praw do nieruchomości przy ul. Jagiellońskiej 22 na rzecz osoby trzeciej.

     Na decyzję Komisji Weryfikacyjnej z 2 sierpnia 2018 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosło Miasto Stołeczne Warszawa w części dotyczącej fragmentów uzasadnienia tej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 października 2019 r. oddalił skargę.

     W ustnych motywach uzasadnienia wyroku Sąd podkreślił, że w sytuacji, gdy Miasto Stołeczne Warszawa zaskarżyło decyzję Komisji Weryfikacyjnej tylko w części dotyczącej fragmentów jej uzasadnienia Sąd, kierując się zasadą orzekania w granicach zaskarżenia zakreślonych skargą i zakazem orzekania na niekorzyść skarżącego,  nie ma kompetencji do wyeliminowania z urzędu zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego mimo, że skarga jest zasadna w zakresie kwestionowanych fragmentów uzasadnienia tej decyzji.

     Sąd podzielił stanowisko Miasta Stołecznego Warszawy, że błędnie Komisja Weryfikacyjna uznała, iż Prezydent m.st. Warszawy - wydając, w trybie art. 7 ust. 1 i 2 dekretu warszawskiego, decyzją z 2 stycznia 2007 r. „rażąco” naruszył prawo poprzez skierowanie tej decyzji do osoby zmarłej w 2006 r. (jednego ze spadkobierców przedwojennych właścicieli nieruchomości). Sąd zaznaczył, że w orzecznictwie sądowym nie ma jednolitych poglądów w kwestii traktowania wady polegającej na skierowaniu decyzji do osoby zmarłej. W niniejszym postępowaniu dekretowym brały udział strony postępowania i decyzja reprywatyzacyjna rozstrzyga o prawach 2 żyjących osób. Nie ma więc sytuacji prowadzenia postępowania bez stron postępowania, a także wydania w takich warunkach decyzji rozstrzygającej, co do istoty sprawy. W ocenie Sądu, Prezydentowi m.st. Warszawy nie można też zarzucić wydania decyzji z 2 stycznia 2007 r. z „rażącym” naruszeniem art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 7 dekretu poprzez nieustalenie przez organ przesłanki „posiadania” gruntu przez dotychczasowego właściciela lub następcę prawnego dotychczasowego właściciela w chwili złożenia wniosku dekretowego. Sąd podzielił również stanowisko Miasta Stołecznego Warszawy, że Prezydentowi m.st. Warszawy nie można zarzucić wydania decyzji z 19 marca 2008 r. z rażącym naruszeniem art. 155 k.p.a. bez wymaganej zgody stron postępowania. Z art. 155 k.p.a. wynika bowiem, że wymóg uzyskania zgody strony dotyczy tylko stron, które brały udział w postępowaniu administracyjnym i nabyły prawo z decyzji zmienianej.

     Sąd za zasadne uznał natomiast stanowisko Komisji Weryfikacyjnej, że decyzja zmieniana i decyzja zmieniająca wywołały nieodwracalne skutki prawne. Po wydaniu decyzji dekretowej i decyzji zmieniającej doszło bowiem do zbycia przez beneficjentów tych decyzji na rzecz osoby trzeciej udziałów w prawie użytkowania wieczystego. Fakt ten należy jednak wiązać z nieodwracalnymi skutkami prawnymi, o których mowa w art. 156 § 2 k.p.a., a nie – jak przyjęła Komisja Weryfikacyjna – z nieodwracalnymi skutkami prawnymi, o których mowa w art. 2 pkt 4 ustawy z 9 marca 2017 r. Skoro Komisja Weryfikacyjna w niniejszej sprawie wydała decyzję stwierdzającą wydanie decyzji zmienianej i decyzji zmieniającej z naruszeniem prawa (zastosowała „nieważnościowy” tryb weryfikacji tych decyzji), to winna wydać decyzję w oparciu o art. 158 § 2 i art. 156 § 2 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy z 9 marca 2017 r. Nieodwracalne skutki prawne zdefiniowane w art. 2 pkt 4 ustawy z 9 marca 2017 r. mają bowiem zastosowanie wówczas, gdy Komisja Weryfikacyjna znalazła podstawy do „uchylenia” kontrolowanej decyzji i z powodów wskazanych w art. 2 pkt 4 ustawy z 9 marca 2017 r. nie może tego uczynić. Wynika to z treści art. 29 ust. 1 pkt 4 ustawy z 9 marca 2017 r.

Wydany w dniu dzisiejszym wyrok jest nieprawomocny. Stronom postępowania przysługuje możliwość jego zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego.