Cudzoziemiec może odwołać się do sądu administracyjnego w przypadku odmowy wydania wizy.

     Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Konsula Rzeczypospolitej Polskiej w Rabacie z 27 stycznia 2015 r. w przedmiocie odmowy wydania wizy Schengen obywatelowi Maroka, wyrokiem z 20 września 2018 r. uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego.

     Sąd uchylił zaskarżoną decyzję Konsula, ponieważ nie zawierała uzasadnienia. Wskazał, że skoro przepisy kodeksu wizowego nie regulują trybu odwoławczego w postępowaniu wizowym, a przepisy kodeksu postępowania administracyjnego wprost z niego wyłączone, to zastosowanie w tym postępowaniu będzie miał przepis art. 41 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, który przewiduje obowiązek uzasadniania wydawanych decyzji.

     Wyrok ten jest nieprawomocny. Stronom postępowania przysługuje możliwość złożenia skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

     Powyższa sprawa wpłynęła do tut. Sądu 7 kwietnia 2015 r. i została zarejestrowana pod sygn. akt IV SA/Wa 1127/15. Następnie Sąd postanowieniem z 24 listopada 2015 r., odrzucił skargę z uwagi na jej niedopuszczalność. Od powyższego orzeczenia strona skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

     Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 28 czerwca 2016 r., sygn. akt II OSK 1346/16, zawiesił postępowanie sądowe w sprawie ze skargi kasacyjnej na postanowienie WSA w Warszawie oraz zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym: „Czy art. 32 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) (Dz. Urz. z 2009 r. Nr L 243, str.1-58), z uwagi na motyw 29 preambuły do kodeksu wizowego i art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. z 2012 r. Nr C 326, str. 391-407), należy rozumieć w ten sposób, że nakłada na państwo członkowskie obowiązek zagwarantowania środka zaskarżenia (odwołania) do sądu?”.

     Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z 13 grudnia 2017 r. w sprawie C-403/16 orzekł, iż „artykuł 32 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks wizowy, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r., w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia procedury odwoławczej od decyzji o odmowie wydania wizy, której szczegółowe zasady należą do porządku prawnego każdego państwa członkowskiego, przy poszanowaniu zasad równoważności i skuteczności. Procedura ta musi gwarantować na pewnym etapie postępowania środek odwoławczy do sądu”.

     Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 19 lutego 2018 r., w pkt 1 podjął zawieszone postępowanie sądowe oraz w pkt 2 uchylił zaskarżone postanowienie WSA w Warszawie z 24 listopada 2015 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.