Komunikat w sprawie odmowy wydania wizy Schengen obywatelowi Maroka.

     W dniu 13 września 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznawał sprawę o sygn. akt IV SA/Wa 657/18 ze skargi na decyzję Ministra Spraw Zagranicznych z 27 stycznia 2015 r. w przedmiocie odmowy wydania wizy.

       Publikacja orzeczenia nastąpi w dniu 20 września 2018 r. o godz. 14:40 w sali G.

    W sprawie tej Sąd postanowieniem z 24 listopada 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 1127/15, odrzucił skargę z uwagi na jej niedopuszczalność. Od powyższego orzeczenia strona skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

     Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 28 czerwca 2016 r., sygn. akt II OSK 1346/16, zawiesił postępowanie sądowe w sprawie ze skargi kasacyjnej na postanowienie WSA w Warszawie oraz zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym: „Czy art. 32 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) (Dz. Urz. z 2009 r. Nr L 243, str.1-58), z uwagi na motyw 29 preambuły do kodeksu wizowego i art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. z 2012 r. Nr C 326, str. 391-407), należy rozumieć w ten sposób, że nakłada na państwo członkowskie obowiązek zagwarantowania środka zaskarżenia (odwołania) do sądu?”.

     Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z 13 grudnia 2017 r. w sprawie C-403/16 orzekł, iż „artykuł 32 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks wizowy, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r., w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia procedury odwoławczej od decyzji o odmowie wydania wizy, której szczegółowe zasady należą do porządku prawnego każdego państwa członkowskiego, przy poszanowaniu zasad równoważności i skuteczności. Procedura ta musi gwarantować na pewnym etapie postępowania środek odwoławczy do sądu”.

     Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 19 lutego 2018 r., w pkt 1 podjął zawieszone postępowanie sądowe oraz w pkt 2 uchylił zaskarżone postanowienie WSA w Warszawie z 24 listopada 2015 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.