Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Warszawie

Strona archiwalna

Komunikat w sprawie wymierzenia grzywny Prezydentowi m.st. Warszawy za niestawiennictwo przed Komisją Weryfikacyjną

            W dniu dzisiejszym, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, sprawy o sygn. akt I SA/Wa 1355/17 ze skargi Prezydenta m.st. Warszawy na postanowienie z 25 lipca 2017 r. Nr R 3/17 o ukaraniu grzywną w wysokości 3.000 zł. za niestawiennictwo przed Komisją na rozprawie 29 czerwca 2017 r. Sąd wyrokiem z 25 października 2017 r. w pkt 1 uchylił zaskarżone postanowienie oraz w pkt 2 zasądził od Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa na rzecz Prezydenta m.st. Warszawy kwotę 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sąd w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że w ustawie z dnia 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa (Dz. U. z 2017 r., poz. 718) brak jest przepisu, który pozwalałby ukarać grzywną organ reprezentujący stronę lub piastuna organu.

W obecnym stanie prawnym ewentualna grzywna mogła być nałożona tylko na stronę, czyli na m.st. Warszawę. Stroną w sprawie prowadzonej przed Komisją Weryfikacyjną pod nr R 3/17 jest m.st. Warszawa. Prezydent m.st. Warszawy, ani tym bardziej piastun tego organu Hanna Gronkiewicz - Waltz, nie jest i nigdy nie była stroną postępowania w sprawie prowadzonej przed Komisją Weryfikacyjną. Sąd zwrócił uwagę, że organ wydający decyzję reprywatyzacyjną, w rozumieniu ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych (...), nie może na żadnym późniejszym etapie stać się stroną postępowania, a osoba pełniąca funkcję piastuna organu nie ma żadnego własnego interesu w sprawie, w rozumieniu art. 28 k.p.a.

Żaden z przepisów ustawy z dnia 9 marca 2017 r. nie odsyła do innych regulacji prawnych, które przewidują w określonych sytuacjach możliwość nałożenia grzywny na przedstawiciela osoby prawnej, do których odwołuje się Komisja w odpowiedzi na skargę tj., art. 262 § 1a ordynacji podatkowej, art. 120 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz art. 762 § 2 k.p.c. Ustawa odsyła jedynie do odpowiedniego stosowania k.p.a.

Sąd zaznaczył, że Prezydent m.st. Warszawy Hanna Gronkiewicz - Waltz jako organ uprawniony do reprezentacji m. st. Warszawy mogła zostać wezwana do stawienia się na rozprawę osobiście w związku z art. 86 k.p.a. mającym zastosowanie poprzez art. 38 ust. 1 ustawy. Nie wynika z tego jednak podstawa do nałożenia grzywny na organ uprawniony do reprezentowania m. st. Warszawy czy też na piastuna tego organu.

W prawie administracyjnym, co do zasady, stosowanie analogii, jako metody wykładni prawa, jest niedopuszczalne, gdyż praw lub obowiązków o charakterze publicznoprawnym nie można domniemywać, a tym bardziej nakładać obowiązków (jak np. kara grzywny) bez wyraźnej podstawy prawnej z uwagi na ustrojową zasadę działania władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa (art. 7 konstytucji), która ustawowe potwierdzenie znajduje w art. 6 k.p.a. Niedopuszczalne zatem jest stosowanie analogii na niekorzyść strony.

W niniejszej sprawie, wbrew zarzutom skargi nie doszło do naruszenia przepisu art. 23 k.p.a., ponieważ nie zaistniał spór kompetencyjny.

Również niezasadny okazał się zarzut naruszenia art. 86 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy bowiem ocena, czy zaistniały przesłanki do dopuszczenia dowodu z przesłuchania strony należy do organu a zasadność tego dowodu nie może być kwestionowana przez podmiot wezwany na przesłuchanie w charakterze strony. Nie mógł uczynić tego również Sąd w niniejszym postępowaniu, gdyż nie kontroluje rozstrzygnięcia co do istoty sprawy, a tylko w zakresie ukarania grzywną za niestawiennictwo.

W ocenie Sądu skarga na postanowienie Komisji z 25 lipca 2017 r. była dopuszczalna. Przedmiotem skargi do Sądu stosownie do art. 3 § 2 pkt 2 w zw. z art. 52 § 1 p.p.s.a. mogą być postanowienia, które zamykają drogę do wydania orzeczenia co do meritum oraz te postanowienia, na które przysługuje środek zaskarżenia. W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu przysługiwał środek zaskarżenia w postaci wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Taki wniosek został w sprawie złożony. Niezależnie od niego została złożona skarga do tutejszego Sądu.

PDFWyrok.pdf (270,57KB)
PDFUzasadnienie.pdf (150,93KB)

Wyrok ten jest nieprawomocny. Stronie niezadowolonej z rozstrzygnięcia, będzie przysługiwała możliwość złożenia skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego.